De zon gaat langzaam en de lucht kleurt oranje. Vanaf morgen zal dit een uurtje later zijn aangezien de zomertijd dan ingaat. Ik zit nu lekker op een terrasje te genieten en zal straks wat te eten  bestellen.
Voor me zit een vrouw van een jaar of zestig met peentjes rood geverfd haar en een brandweer rode ligging. Ze heeft haar man net naar de kamer van het hotel gebracht dat naast het restaurant ligt. De man viel bijna om van de drank omdat het bier en de kopstootjes iets te hard aankwamen.
Steunend op zijn vrouw en een aantal pilaren heeft hij het terras verlaten.
De zon zakt nu net achter de bomen en het wordt iets frisser, maar nog heerlijk genoeg om buiten te blijven zitten. En dat voor de tijd van het jaar!
De wandeling was vandaag een behoorlijke zoektocht. Op sommige plaatsen waren de aanwijzingen niet te vinden en er is de afgelopen tijd veel veranderd rond de Markgraven waardoor de merktekens niet te vinden waren.   
Op één echte misser, waarbij ik gelukkig wel weer op het rechte pad terecht kwam, heb ik toch alles kunnen vinden. Mijn postduif modus, GPS en Internet op mijn telefoon waren zeer welkom. Het kostte me een kwartiertje om weer uit te komen.
Ondertussen figureer ik nog even op de familiefoto voor de verjaardag van opa in de rolstoel, die door zijn zeer appetijtelijke dochter naar buiten wordt gereden.
Het geheel gaat weer naar binnen terwijl ik mijn voorjaarspasta  op eet, vergezeld van een heerlijk biertje.
Nu moet ik toch echt voortmaken, wil ik mijn tentje niet in het donker moeten opzetten. Nog even naar het toilet, want naast de tent poepen heb ik geen zin in, en dan afrekenen.
De schade is €20,- voor vier Cola, een pastamaaltijd en een  biertje.
Een top locatie om te onthouden.

Het is half vier in de ochtend en ik sta een paar meter bij mijn tent vandaan te plassen. Mijn hoofd lampje zorgt ervoor dat ik niet over de los liggende takken struikel. Ik sta op een wildkampeerplaats zonder enige voorzieningen. Wat hier wel staat is een paaltje met daarop de reglementen. Tent in een straal van 10 meter en je troep opruimen, en verder zoek je het maar lekker zelf uit.

De reden waarom ik wakker ben geworden is vrij vervelend.
Het opzetten van de tent ging gisteravond best wel goed, al mag het nog wel iets sneller. De tent is voor mijn eentje wel wat aan de grote kant en dus heb ik me zelf voor de keuze gesteld: neem ik deze tent mee, of investeer ik in een nieuwe, minder ruimte innemende, en dus veel lichtere tent?
De slaapzak op een aluminiumfolie matje gelegen en een nep zijde lakenzak er in. Mijn half lege rugzak diende als hoofdkussen.
De eerste paar uur heb ik ook prima geslapen, maar na een tijdje werd ik wakker en voelde het vrij vochtig in de tent. In eerste instantie dacht ik nog dat het om condens zou gaan alhoewel dit wel heel erg nat was.
Ik bleek in mijn slaap, met mijn hoofd op het mondstuk cq kraantje van de waterzak te zijn gaan liggen.
Er stond een plas water in de tent en mijn matje, slaapzak en lakenzak waren nat. Het shirt dat ik aan had was zelfs nat!       
Na de boel te hebben afgedroogd sta ik hier dus te  plassen en heb het verschrikkelijk koud gekregen.

Een vervelend leermomentje!
Draai het kraantje van je waterzak dicht en ontkoppel het slangetje nadat je het water hieruit hebt geblazen.

Nadat de vorige keer in Japan bleek dat mijn Kongo Tsue een flink stuk te lang was, in vergelijking met de wandelstokken die ze daar gebruiken, had ik besloten om maar een nieuwe trainingsstok te maken.

Mijn oude trainingsstok leek meer op een herdersstaf uit een kerststal. Schouderhoogte wat veel te lang, en hij moest teruggebracht worden naar een Japanse maat van 1.25 meter.
Maar niet alleen de lengte klopte niet, ook de dikte moest aangepast. 5mm in het vierkant erbij zou hem tot een echte Kongo Tsue maken.

Op de terugweg vanuit Japan had ik de grootste problemen om mijn Kongo Tsue mee te krijgen. Hij mocht niet mee het vliegtuig in als handbagage aangezien je hem als wapen zou kunnen gebruiken.
Toch wel vreemd.  Ik heb in vluchten naar Afrika wel gezien dat er geweren aan board kwamen en in een speciale ruimte werden bewaard. Maar okay, toen hem maar aan mijn rugzak vastgebonden en uiteindelijk kwam hij ongeschonden thuis aan.
Met deze wetenschap kwam ik op het lumineuze idee om mijn volgende Kongo Tsue demontabel te maken zodat hij beter handelbaar is als je hem niet gebruikt. Een prachtige pen en gat verbinding zorgt er nu voor dat ik hem zeer gemakkelijk kan demonteren.
Nog wat Japanse teksten die op de wandelstok horen te staan ingebrand, en tot slot netjes geschuurd zodat ik geen splinters in mijn handen krijg. Er bestaat natuurlijk een grens aan zelfkastijding.

Vandaag is dus de test of hij lekker in de hand ligt. Het trainingsweekend over het Twentepad is begonnen.