Tweeëntwintig augustus is het zo ver en zijn we wereldberoemd in Fukuoka. In een programma van de regionale televisiezender zijn we het lijdend voorwerp ten overstaan van anderhalf miljoen Fukuokanen.
Het begon allemaal op het vliegveld. Na de landing en het ophalen van de bagage, gingen we even in de hal zitten om ons te organiseren, waarna we richting de stad zouden gaan. Jolanda moest nog even pinnen, terwijl ik alvast wat te drinken ging halen. Even verderop was een cameraploeg bezig met het interviewen van toeristen. Na twee jongens van de Nederlandse Shoestring groep waren wij aan de beurt. Met zes man kwamen ze op ons afgestormd. De interviewer begon in een zeer gebrekkig Engels tegen ons te praten. Welkom in Fukuoka, en dat hij de "Fukuoka guide" was, was nog enigszins te verstaan, maar daarna moest er een tolk aan te pas komen. De vraag was, of wij met ze mee wilden gaan zodat die clown van een presentator ons een aantal "Fukuoka famous spots" kon laten zien. Aangezien het nog maar negen uur was en we niet eerder dan om twee uur in ons hotel terecht konden, stemden we toe. Kans op een unieke ervaring, en dingen zien die je normaal gesproken niet zou ervaren.
Tien minuten later zaten we achter in een taxibusje met een draaiende camera voor ons snufferd. Tijdens het gesprek bleek de presentator behoorlijk wereldvreemd te zijn, en echt niets van het Engels te begrijpen.  Hij dacht dat Amsterdam een tempel was, en op zijn vraag wat een bekend Nederlands gerecht was hebben we met hutspot geantwoord.
Even later stopte we voor een klein poortje van een tempel. Ik heb al heel wat tempels gezien hier in Japan,  en deze was van het formaat dat de Japanners in hun achtertuin zetten. Na wat uitleg, voornamelijk door de tolk, gingen we een gebouw binnen, wat iets van een ryokan weg had.  We moesten de krekels in het bakje bekijken, en ooh, en aah roepen. De tempel is ter ere van een zeemeermin, Abu Dabutsu genoemd. Aan de muur enkele oude afbeeldingen van haar, en ...   een aantal botten. Het verhaal doet de ronde dat deze prachtige zeemeermin is aan gespoeld en stervend is aangetroffen. Het eten van vermalen zeemeermin botten zou volgen het verhaal geluk en voorspoed brengen. Samen met de presentator moet er gebeden worden. Tien maal "Namu Abu Dabutsu" ter ere van de zeemeermin, en na afloop voel ik de verlichting door mijn lichaam stromen. (Speciaal voor de camera en op verzoek)
Na een kopje macha,  groene thee, vertrekken we met de auto naar het volgende hoogtepunt van Fukuoka. Het is een kompetto makerij. Kompetto is een soort fondant achtige snoepjes die er uitzien als een centimeter groot kristal. Origineel is het afkomstig uit Portugal en ter promotie loopt er hier een meisje rond in een geel gekleurd stukje Portugees klederdracht.  Naast haar staat een schuimrubber ster die een snoepje moet voorstellen.
De camera draait weer, en we krijgen les in het kompetto maken van een oud vrouwtje. Zelf mogen we de smaak uitzoeken en de kleur. Groene kompetto met een perzik smaak wordt het. Na een kwartiertje is het klaar en gaat de cameraman verder met het maken van wat sfeerbeelden in het winkeltje. Ondertussen zijn er twee giechelende schoolmeisjes binnen gekomen die even later met een zakje kompetto weer vertrekken. Uiteindelijk krijgen we een "kompetto maak diploma" en onze zelfgemaakte kompetto mee.
Na het uitwisselen van adresgegevens,  en de belofte dat we een kopie van de uitzending of een link op YouTube krijgen, worden we netjes bij ons hotel afgezet. Het is ondertussen al 1 uur en hoeven ons nog maar een klein uurtje te vermaken voordat we steen kapot op ons hotel bed kunnen neerploffen.