Het is half één en we zitten op Schiphol lekker aan de koffie. Over twee uur vertrekt wet vliegtuig pas, dus kunnen we rustig aan doen. Zonder enige vorm van tijd stress zijn we vanmorgen op het fietsje vertrokken richting het station. De stoptrein bracht ons zonder overstap of vertraging naar Schiphol.
Even inchecken en daarna de "drop off bagage" via de automaat inleveren. Het is een sport om hier een zo laag mogelijk gewicht op de weegschaal te verkrijgen. Als eerste zette ik mijn rugzak in het apparaat dat iets weg heeft van een hondenhok met aan de zijkant een tellertje van de weegschaal dat op begint te lopen. Als het tot stilstand komt  staat er het gewicht van wel 6,2 Kg op de teller! Dat betekend dat ik op de terugweg ruim 16 kilo aan troep mee kan nemen. Nu moet de label om de rugzak en gaat het het hek dicht, en mijn tas is onderweg naar Japan.
Maar dan geeft het apparaat een storing aan.  We kunnen mijn rugzak nog steeds zien liggen. Hij spartelt achter een hek, in een stukje niemandsland tussen Nederland en Japan. er komen allerlei gedachten in me op over de oorzaak, waarom mijn tas het land niet uit zou mogen. Dit keer zit er geen aansteker in, maar wel een zakmes. Zo ver ik weet heb ik ook geen uitstaande boetes of rekeningen die niet betaald zijn dus het zou toch goed moeten gaan. Als laatste schiet door mijn hoofd dat het misschien wel iets te maken heeft met het gewicht van mijn tas. Hij is te ligt. Ik heb last van ondergewicht!
Een behulpzame grondstewardes komt te hulp geschoten en zorgt er voor dat mijn tas weer terug komt. Ja, en nu?
Ik moet hem bij de balie aanbieden en dat geeft uiteindelijk geen probleem.
De tas van Jolanda, die precies 6 Kg weegt, en dat voor een vrouw, wordt zonder protest door het apparaat opgevreten. We zijn ingecheckt. Op naar de koffie.