Soms hoor je wel eens van die verhalen waarbij je bedenkingen hebt. Zoals in het liedje: a marine called Camouflage, waarbij een mythische soldaat het leven van jonge soldaten red in de Vietnamoorlog. Dit zijn natuurlijk mooie verhalen maar waar de waarheid ligt is de grote vraag.
Vandaag had ik een verschrikkelijk zware dag. Het kwik liep op tot boven de dertig graden, en ik wist vooraf al dat ik zo rond de 34 kilometer uit zou moeten komen. Ik had mijn slaapplaats bij de Michi No Eki bedacht, maar was vanmorgen toch net effe te laat vertrokken voor het goeie.
De mevrouw van de Ryokan had me nog een lunchpakket als ossettai meegegeven dus met het eten ging het helemaal goed komen.
Mijn vriend Hiroshima had ruim een half uur voorsprong op mij, en ik verwacht hem ook niet meer in te halen. Ik moest nog twee markeerstiften halen, en aangezien ik bij de tweede winkel pas slaagde, lag ik zo nog een kwartier extra achter. Toch zag ik hem rond het middaguur ergens een ijsje eten. Langs de kilometers lange winkelstraat, met voornamelijk auto dealers passeerde wel elkaar nog een aantal keren.
Op een cruciale afslag zag ik hem zitten en ik liep naar hem toe. Even nog wat drinken en een snackje, en dan op voor de laatste 3 km. Hij ging zijn ryokan zoeken en ik mijn Michi no Ei.
Het vinden er van viel nog niet mee, omdat hij toch nog even verder lag dan verwacht.
De euforie over het behalen van de eindstreep sloeg snel om aangezien ik geen slaapplaats kon vinden en het huilen stond me nader dan het lachen.
Teleurgesteld zat ik aan een tafeltje mijn boek te bestuderen, op zoek naar Een alternatieve slaapplaats. Wat mensen lopen langs en ik groet ze met een gemaakte smile.
Zonder dat ik het daadwerkelijk door heb loopt er een pelgrim langs. Een oude man met een vreemde rieten hoed omdat hij bedekt is met aluminiumfolie. Zijn wandelstok is manshoog en er zit een prachtige horizontaal gedraaide krul in. Deze uitdossing had ik nog niet eerder gezien. Hij liep zelfverzekerd een bruggetje over, ergens tussen de bosjes door en verdween vervolgens.
Het duurde even voordat ik me realiseer dat hij misschien ook wel op zoek was naar een slaapplaats.
Ik pak snel mijn spullen en volg dezelfde route en tot mijn stomme verbazing staat hier gewoon een henro hut waaronder je een tent kan opzetten, perfect.
Van de Henro is geen spoor meer te bekennen....
Zal het dan toch Kobo Daishi zelf zijn geweest die mij de weg heeft gewezen?