pijn is fijn
Pijn is fijn, is zo'n uitdrukking die je gebruikt wanneer je pijn hebt. Dat lijkt me logisch. Maar wanneer je dit kan zeggen heb je eigenlijk nog helemaal niet zo veel pijn. Vandaag heb ik meegemaakt dat pijn toch echt, helemaal niet zo fijn is.
Bij het opstaan had ik het idee dat mijn voeten aardig hersteld waren, maar daar zat ik toch mooi naast!
Nog geen honderd meter gelopen, merkte ik al dat het vandaag een beestachtig zware dag zou worden. Terwijl de lucht begon te betrekken begon ik met het pijnigen van mijn voeten, op het keien strand. Door de ontsteking in mijn grote teen ben ik de afgelopen weken geforceerd gaan compenseren, en heb daarbij de bal van mijn voet, aan de kleine teen kant overbelast. Dat komt er nu dus even uit! Wetende dat je nog een kilometer of 25 te gaan hebt, is dit geen Prettig vooruitzicht. De regen is ondertussen begonnen en dit geeft in eerste instantie nog wat verkoeling, maar dit merk je al snel niet meer. Omdat ik de eerste paar kilometer door het bos moet gaat het tempo flink omlaag. Met drie kilometer per uur ga ik het voor het donker niet redden. Na 4 uur bereik ik mijn doel van de dag, tempel 38!
De regen valt nu met bakken uit de lucht en er is nauwelijks ruimte om mijn spullen droog te houden. Van de man die de Henro boeken signeert krijg ik een paraplu aangereikt waardoor ik mijn gang langs de grote hal en de Daishi hal enigszins droog kan maken. Tot slot krijg ik nog een flesje yacult als ossettai van hem.
Mijn terugweg begint wat beter omdat ik wat rust heb gehad, maar deze euforie is al weer snel over als de pijn in mijn voeten weer terug komt.
Ik kom nog wat oude bekenden van gisteren tegen, en tot mijn grote Verrassing zelfs een andere Vibram Henro. Weet maken over en weer wat foto's van elkaar en ik vervolg mijn zelfkastijdingstocht.
Voor ik op mijn slaapplaats aan kom mis ik ook nog eens een afslag en kan rechtsomkeer om het goede pad te nemen.
Mijn voeten doen ondertussen zo veel pijn, dat ik waggelend de finish haal. 28 kilometer met pijn in mijn voeten gelopen. Ik hoop dat ze vannacht een beetje herstellen.
Krasse knarren
Ik zwaai naar mijn nieuwe, 73 jaar oude vriend en hij zwaaid uitbundig, met zijn handdoek terug.
Een paar uur geleden heb ik hem leren kennen, deze krasse knar uit Hiroshima. Op het moment dat ik net de route op kwam liep hij een stuk voor me en haalde hem een kilometer of wat, later in. Een andere oude Henro kon ons niet bijbenen en ik zag hem even later, sneaky op de tijden tabel van de bus kijken. De oude boef.
Om een uur of half twaalf lunchten er bij een Henro rustplaats. De volgende 70 plusser kwam ons achterop en bood ons vervolgens nog een ossettai aan. Een heerlijke warme bonenkoek was ons deel.
Bij de laatste supermarkt voor mijn slaapplaats voor de nacht sla ik wat eten in terwijl mijn vriend doorloopt.
Nu is hij lekker aan het pootje baaien en zwaait naar me. Ik loop door, al beginnen mijn voeten al wat pijnlijk te worden. Mijn doel is om aan het strand te kamperen, maar met is nog te vroeg om te stoppen. tussen 4 en 5 uur gooi ik de handdoek in de ring, maar de kampeerplaats onthoud ik voor morgen. Het is een schitterend uitzicht.
Ik loop verder naar een Henro hut met een openbaar toilet er bij. Deze blijkt heel groot te zijn en in de loop van de middag komen er nog twee andere Henro's die hier komen slapen.
Een oud mannetje die ik vanmiddag al tegen ben gekomen spreekt me aan, en vraagt waar mijn vriend is gebleven. Ik leg hem uit dat die eerder is gestopt. Hij rolt zijn slaapmatje uit op een tafel en maakt zich klaar voor de nacht.
Spanning
De laatste dagen begon het al een beetje, maar vanochtend heeft het dan volledig bezit van me genomen.
VAKANTIESTRESS!!
Zes keer mijn tas controleren, en dan er toch weer wat bij stoppen. Waarschijnlijk allemaal onzin die ik toch niet nodig zal hebben, aangezien ik de afgelopen maanden al heb uitgezocht wat ik mee zal moeten nemen. Ik heb me dan ook voorgenomen om het laatste half uur alle onzin er weer uit te halen. Het helpt in ieder geval bij het doorkomen van de laatste uurtjes voor het vertrek.
De grootste spanning komt door de infectie in mijn grote teen, die ik een paar weken geleden heb opgelopen. Met een rechter grote teen die een keer zo groot is als de linker heeft het flink mijn voorbereiding verstierd. Niet meer trainen en een antibiotica kuur was nou niet iets waar ik op zat te wachten. Vorige week nog even bloed laten prikken in het ziekenhuis, maar de uitslag zal ik wel midden in de nacht op mijn vakantie krijgen. Gelukkig is de zwelling in mijn teen wel iets afgenomen, zodat ik in ieder geval mijn schoen aan kan, al doet een Vibram nog wel pijn ivm de druk er op. Een setje normale schoenen neem ik voor de zekerheid toch maar mee. Niets aan het toeval overlaten.
Nu nog even een Hollands ontbijtje voordat ik drie weken aan de sushi of de Sashimi moet.