Pijn is fijn, is zo'n uitdrukking die je gebruikt wanneer je pijn hebt. Dat lijkt me logisch. Maar wanneer je dit kan zeggen heb je eigenlijk nog helemaal niet zo veel pijn. Vandaag heb ik meegemaakt dat pijn toch echt, helemaal niet zo fijn is.
Bij het opstaan had ik het idee dat mijn voeten aardig hersteld waren, maar daar zat ik toch mooi naast!
Nog geen honderd meter gelopen, merkte ik al dat het vandaag een beestachtig zware dag zou worden. Terwijl de lucht begon te betrekken begon ik met het pijnigen van mijn voeten,  op het keien strand. Door de ontsteking in mijn grote teen ben ik de afgelopen weken geforceerd gaan compenseren, en heb daarbij de bal van mijn voet, aan de kleine teen kant overbelast. Dat komt er nu dus even uit! Wetende dat je nog een kilometer of 25 te gaan hebt, is dit geen Prettig vooruitzicht. De regen is ondertussen begonnen en dit geeft in eerste instantie nog wat verkoeling, maar dit merk je al snel niet meer. Omdat ik de eerste paar kilometer door het bos moet gaat het tempo flink omlaag. Met drie kilometer per uur ga ik het voor het donker niet redden. Na 4 uur bereik ik mijn doel van de dag, tempel 38!
De regen valt nu met bakken uit de lucht en er is nauwelijks ruimte om mijn spullen droog te houden. Van de man die de Henro boeken signeert krijg ik een paraplu aangereikt waardoor ik mijn gang langs de grote hal en de Daishi hal enigszins droog kan maken. Tot slot krijg ik nog een flesje yacult als ossettai van hem.
Mijn terugweg begint wat beter omdat ik wat rust heb gehad, maar deze euforie is al weer snel over als de pijn in mijn voeten weer terug komt.
Ik kom nog wat oude bekenden van gisteren tegen, en tot mijn grote Verrassing zelfs een andere Vibram Henro. Weet maken over en weer wat foto's van elkaar en ik vervolg mijn zelfkastijdingstocht.

Voor ik op mijn slaapplaats aan kom mis ik ook nog eens een afslag en kan rechtsomkeer om het goede pad te nemen.
Mijn voeten doen ondertussen zo veel pijn, dat ik waggelend de finish haal. 28 kilometer met pijn in mijn voeten gelopen. Ik hoop dat ze vannacht een beetje herstellen.

Ik zwaai naar mijn nieuwe, 73 jaar oude vriend en hij zwaaid uitbundig, met zijn handdoek terug.
Een paar uur geleden heb ik hem leren kennen, deze krasse knar uit Hiroshima. Op het moment dat ik net de route op kwam liep hij een stuk voor me en haalde hem een kilometer of wat, later in. Een andere oude Henro kon ons niet bijbenen en ik zag hem even later, sneaky op de tijden tabel van de bus kijken. De oude boef.
Om een uur of half twaalf lunchten er bij een Henro rustplaats.  De volgende 70 plusser kwam ons achterop en bood ons vervolgens nog een ossettai aan. Een heerlijke warme bonenkoek was ons deel.
Bij de laatste supermarkt voor mijn slaapplaats voor de nacht sla ik wat eten in terwijl mijn vriend doorloopt.
Nu is hij lekker aan het pootje baaien en zwaait naar me. Ik loop door, al beginnen mijn voeten al wat pijnlijk te worden. Mijn doel is om aan het strand te kamperen, maar met is nog te vroeg om te stoppen. tussen 4 en 5 uur gooi ik de handdoek in de ring, maar de kampeerplaats onthoud ik voor morgen. Het is een schitterend uitzicht.
Ik loop verder naar een Henro hut met een openbaar toilet er bij.  Deze blijkt heel groot te zijn en in de loop van de middag komen er nog twee andere Henro's die hier komen slapen.
Een oud mannetje die ik vanmiddag al tegen ben gekomen spreekt me aan, en vraagt waar mijn vriend is gebleven. Ik leg hem uit dat die eerder is gestopt. Hij rolt zijn slaapmatje uit op een tafel en maakt zich klaar voor de nacht.

Ik ben zo’n beetje halverwege mijn route van de dag, die van Haarlem naar Beverwijk loopt. Het is een deel van het Kustpad. Omdat één deel van de route niet lang genoeg is pak ik anderhalf stuk, waardoor ik op een kleine dertig kilometer uit kom.

Het was vanmorgen aardig druk in de trein met jongeren die Koningsdag gaan vieren in Alkmaar. In oranje gehuld, een biertje in de hand, en luid lallend namen bezit van de trein. Na Alkmaar is het al een stuk rustiger en ik stap uit op het station van Haarlem.

 

Vanuit het station zie ik meteen een sticker van de bewegwijzering, en volg deze. Maar na 300 meter gelopen te hebben ben ik direct de weg kwijt. Na flink zoeken kom ik een straat verder weer een rood/wit vlaggetje tegen. Het nadeel met deze stickers in de stad is, dat ze vaak overplakt worden met reclame sticker, of dat er een verkeersbord voor wordt gehangen. Het bijwerken van de bewegwijzering is niet gebruikelijk.

Het is dus een hele speurtocht in Haarlem, maar toch kom ik al vlot in Overveen terecht. Het is er een drukte van belang en ik zie van verre al de vrijmarkt opdoemen. Tot mijn grote pech moet ik hier overheen, en het krioelt van de mensen. Met een forse rugzak om is het lastig om me hier doorheen te maneuvreren, maar gelukkig mag ik halverwege afslaan.

Al snel kom ik in het bosgebied van Zuid-Kennemerland, waar mijn speurneus helemaal op de proef wordt gesteld, aangezien hier flink wat wegen voor het publiek zijn afgesloten. Via de GPS op mijn telefoon weet ik toch steeds weer op het oorspronkelijke pad terug te komen.

Vlak voor ik bij het Vogelmeer kom, zie ik een geknapte ballon liggen met een koortje en een kaartje er aan. Ik loop er naar toe, en zie dat het van een meisje is dat aan een ballonnen-wedstrijd meedoet. Direct komt in mij op om haar eens flink te laten winnen, en misschien de krant wel eens te kunnen laten halen. Ik ga het kaartje meenemen naar Japan, en het vanuit een dorpje aldaar terug te sturen.

 

Ik loop nu over een pad waar alleen wandelaars mogen komen, en er komt er één achterop gelopen. Als deze vrouw naast mij loopt spreekt ze me aan, en al snel vraagt ze me, of ze voor me tot de Here Jezus mag bidden. De vraag overvalt me een beetje, en als hij tot me doorgedrongen is geef ik haar aan dat dit goed is. Ik hou halt en de vrouw begint voor me te bidden, voor een behouden reis. Ik voel me erg vereerd, hoe onverwacht dit tafereel dan ook is.

Samen oplopend, praten we nog wat verder over het gebied waar we lopen, en de dieren die je hier kan vinden. Op een kruising staat haar fiets tegen een bankje. Ik bedank haar nogmaals waarna ze fietsend vertrekt.

 

Ik weet niet wat ik van het gebed verwachten mag, maar ik hoop op zijn minst dat ik wat minder problemen met het vinden van de weg en pijn in mijn voeten ga krijgen. Dat is toch niet al te veel gevraagd?

Uiteindelijk loop ik nog een keer helemaal verkeerd en moet via via, weer terug op het pad terug komen. Ik weet niet wat er wel niet gebeurt zou zijn als de lieve mevrouw niet voor me gebeden had?

De zon gaat langzaam en de lucht kleurt oranje. Vanaf morgen zal dit een uurtje later zijn aangezien de zomertijd dan ingaat. Ik zit nu lekker op een terrasje te genieten en zal straks wat te eten  bestellen.
Voor me zit een vrouw van een jaar of zestig met peentjes rood geverfd haar en een brandweer rode ligging. Ze heeft haar man net naar de kamer van het hotel gebracht dat naast het restaurant ligt. De man viel bijna om van de drank omdat het bier en de kopstootjes iets te hard aankwamen.
Steunend op zijn vrouw en een aantal pilaren heeft hij het terras verlaten.
De zon zakt nu net achter de bomen en het wordt iets frisser, maar nog heerlijk genoeg om buiten te blijven zitten. En dat voor de tijd van het jaar!
De wandeling was vandaag een behoorlijke zoektocht. Op sommige plaatsen waren de aanwijzingen niet te vinden en er is de afgelopen tijd veel veranderd rond de Markgraven waardoor de merktekens niet te vinden waren.   
Op één echte misser, waarbij ik gelukkig wel weer op het rechte pad terecht kwam, heb ik toch alles kunnen vinden. Mijn postduif modus, GPS en Internet op mijn telefoon waren zeer welkom. Het kostte me een kwartiertje om weer uit te komen.
Ondertussen figureer ik nog even op de familiefoto voor de verjaardag van opa in de rolstoel, die door zijn zeer appetijtelijke dochter naar buiten wordt gereden.
Het geheel gaat weer naar binnen terwijl ik mijn voorjaarspasta  op eet, vergezeld van een heerlijk biertje.
Nu moet ik toch echt voortmaken, wil ik mijn tentje niet in het donker moeten opzetten. Nog even naar het toilet, want naast de tent poepen heb ik geen zin in, en dan afrekenen.
De schade is €20,- voor vier Cola, een pastamaaltijd en een  biertje.
Een top locatie om te onthouden.

Het is half vier in de ochtend en ik sta een paar meter bij mijn tent vandaan te plassen. Mijn hoofd lampje zorgt ervoor dat ik niet over de los liggende takken struikel. Ik sta op een wildkampeerplaats zonder enige voorzieningen. Wat hier wel staat is een paaltje met daarop de reglementen. Tent in een straal van 10 meter en je troep opruimen, en verder zoek je het maar lekker zelf uit.

De reden waarom ik wakker ben geworden is vrij vervelend.
Het opzetten van de tent ging gisteravond best wel goed, al mag het nog wel iets sneller. De tent is voor mijn eentje wel wat aan de grote kant en dus heb ik me zelf voor de keuze gesteld: neem ik deze tent mee, of investeer ik in een nieuwe, minder ruimte innemende, en dus veel lichtere tent?
De slaapzak op een aluminiumfolie matje gelegen en een nep zijde lakenzak er in. Mijn half lege rugzak diende als hoofdkussen.
De eerste paar uur heb ik ook prima geslapen, maar na een tijdje werd ik wakker en voelde het vrij vochtig in de tent. In eerste instantie dacht ik nog dat het om condens zou gaan alhoewel dit wel heel erg nat was.
Ik bleek in mijn slaap, met mijn hoofd op het mondstuk cq kraantje van de waterzak te zijn gaan liggen.
Er stond een plas water in de tent en mijn matje, slaapzak en lakenzak waren nat. Het shirt dat ik aan had was zelfs nat!       
Na de boel te hebben afgedroogd sta ik hier dus te  plassen en heb het verschrikkelijk koud gekregen.

Een vervelend leermomentje!
Draai het kraantje van je waterzak dicht en ontkoppel het slangetje nadat je het water hieruit hebt geblazen.